Rodzaje nietrzymania moczu
Wysiłkowe nietrzymanie moczu
To najczęściej spotykany rodzaj NTM. Polega na wycieku niewielkich objętości moczu podczas wysiłku, m.in. biegania, pochylania się, skakania, dźwigania, kaszlu, kichania itd. Nawet pierwszy epizod nietrzymania moczu w czasie wysiłku powinien być sygnałem do leczenia. Czasem nawet u zdrowej osoby może się przytrafić pojedynczy przypadek nietrzymania moczu, np. w wyniku przeziębienia. Całkowicie sprawny organizm jest w stanie utrzymać mocz nawet w przypadku znacznego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego. Jeśli nietrzymanie moczu zdarza się chociaż raz w miesiącu świadczy to o tym, że mięśnie zwieracze są osłabione.
Nietrzymanie moczu z parcia
Polega na odczuwaniu naglącej potrzeby oddawania moczu. Często parcie mylone jest z niewydolnością zwieraczy. Badanie urodynamiczne wykazuje, że parcie na pęcherz jest następstwem skurczu mięśnia wypieracza moczu, wywołanego różnymi czynnikami, np. zapaleniem pęcherza, reakcją alergiczną bądź zaburzeniami neurologicznymi. Jednak wiele kobiet deklarujących parcie na pęcherz otrzymuje farmakoterapię, która okazuje się nieskuteczna, ponieważ u podstaw odczuwanego parcia leży niewydolność mechanizmu zwieraczowego. W takim przypadku dochodzi do rozciągnięcia i lejkowacenia górnej cewki (szyi pęcherza) i przedostania się niewielkiej objętości moczu do wewnątrz cewki, co podrażnia jej receptory. Wywołuje to impulsy nerwowe, które powodują odczuwanie parcia. Ta reakcja nazywa się odruchem mikcji. W związku z tym reakcja pęcherza okazuje się być prawidłowa, więc leki działające rozluźniająco na pęcherz nie wyleczą przyczyny. Główną przyczyną są osłabione mięśnie aparatu zwieraczowego, które należy wzmacniać ćwiczeniami bądź elektrostymulacją EMS.
Nietrzymanie moczu typu mieszanego
Jest to połączenie objawów nietrzymania moczu z parcia oraz wysiłkowego. Aby prawidłowo rozpoznać przyczynę objawów i dobrać odpowiedni rodzaj leczenia, należy wykonać szereg badań.
Moczenie nocne
Może być wynikiem chociażby nadmiernego stresu, niedoboru wazopresyny (hormon odpowiedzialny za odpowiednie zagęszczenie moczu), ale również zaburzeń nieurologicznych. Moczenie nocne najczęściej dotyczy dzieci. Lekarz specjalista powinien nadzorować leczenie w przypadku moczenia nocnego. Może on również zalecić psychoterapię. Dzieci nie należy strofować, ponieważ może to pogłębić problem. Czasem stosuje się tzw. alarm wybudzeniowy, który ma na celu wzmocnić pętlę nerwową, która odpowiedzialna jest za kontrolę nad oddawaniem moczu oraz przyczynia się do wzrostu poziomu wazopresyny.
Nietrzymanie moczu z przepełnienia
